Marah!

Salam.
Actually I tak suka tau nak marah marah orang tak tentu pasal. Tapi bila I rasa hati I neh saket, mesti lah I nak marah jugak. Tak kisah lah orang suka ke tak, peduli hape. Marah tetap marah. Tapi memang betul lah. Kita neh tak boleh nak berharap sangat kan? Kalau kita berharap eksaited sangat, kompem benda yang kita harapkan tuh takkan jadik.
Macam kes I lah. I selalu berharap. Orang puteh kata, over confidence. Yakin memanjang. Dah orang bagi harapan, takkan kita nak buat hati kayu jek kot macam orang takde perasaan. Entah la, kadang kadang I rasa putus asa pun ada. Orang yang kita harapkan tuh tak mampu nak tunaikan apa yang dia janji kan. Siyesly bengkak gila hati neh. Macam kena tumbuk lumat lumat. 
Takpelah. Start from today onwards, I takkan berharap apa apa. Sebab kalau berharap, takkan jadi. So biar dia datang sendiri walaupun hakikatnya saket and payah untuk kita terima. Tak guna nak marah marah, kalau orang yang kita nak marah tuh takde perasaan langsung nak jaga hati kita. Dah la, baik jaga hati sendiri. Buat apa yang kita rasa terbaek untuk diri kita. 
p/s : Rasa macam dah fade up nak buat semua benda, termasuk blogging! T___T